Inguruneko eta komunitateko zaintzak, arreta instituzionalizatuaren aurrean, motorrak, nahiak eta filosofiak izan dira Espainiako zainketen arreta publikoaren ereduaren garapenean. Lehen mailako arretako gizarte-zerbitzuek beren kudeaketaren enkargua jasotzen dute, joera demografikoek, familien zainketen kudeaketak eta zaindutako pertsonen nahiek markatutako testuinguru berri bati aurre eginez. Zaintza publikoko baliabide tradizionalak, hala nola Etxeko Arreta Zerbitzua edo telelaguntza, ez dira nahikoak errealitate berri horretarako, eta zainketen egituran eta izaeran birpentsatzeko beharra dago.

Artikulu honetan, mendekotasuna duten pertsonak etxean zaintzeko zerbitzu eta programa publikoen muga nagusiak identifikatzen dira. Horretarako, 10 elkarrizketa sakon egin zaizkie gizarte-zerbitzu publikoetako profesionalei eta erabiltzaileei, eta eztabaida-talde bat Nafarroako landa- eta hiri-eremuetako profesionalekin. Lan honek komunitatean zaintza-eredu publiko berri bat sustatzen lagun dezaketen alternatiba batzuetan pentsatzera garamatza.