Zahartzaroa gure gizartearen erronka handienetako bat da. Gero eta urte gehiago bizi gara eta seme-alaba gutxiago ditugu. Aldaketa demografiko horrek, bai eta gure bizimoduaren eta bizikidetza-moduen eraldaketak ere, belaunaldien arteko aldea, isolamendua eta bakardadea areagotu ditu, heldutasuna ezagutzen genuenaren oso bestelako modu batean esperimentatzen den garai batean. Jada ez dago zahartzaro bakar bat, baizik eta aro desberdinetatik igarotzen da, eta horrek zahartzea ulertzeko modu berri bat dakar. Zaintzan oinarritutako kolektibitatea eraikitzea helburu erabakigarria eta beharrezkoa izango da erronka handi horri aurre egiteko orduan.

Gure adinekoak zaintzeko gure bizi-proiektua sakrifikatu behar al dugu? Nork eta nola zainduko gaitu seme-alabarik ez badugu edo gugandik urrun bizi badira? Zahartzaroan lanean jarraitu beharko dugu? Proiektu pertsonal eta kolektibo bat behar al dugu bizitzaren etapa horri aurre egiteko? 

Horrelako galderetatik abiatuta, Javier Yanguasek zahartzaro berriak dakarren erronkaren garrantzia planteatzen du: gure bizitza eta gure gizartearen antolaketa baldintzatuko duen bizitzako etapa.