Azken 30 urteetan, Europar Batasuneko estatu kide guztiek erreformatu dituzte pentsio-sistemak. Biztanleriaren egungo zahartze bizia ikusita, ahaleginak egin dira etorkizuneko kotizazio-tasaren igoerari eusteko, sistemaren mendekotasun-tasa hobetzeko, prestazioen tasa murrizteko eta/edo zergetatik edo bestelako finantza-baliabideetatik dirua sisteman sartzeko. Gainera, 2000ko hamarkadaren hasieratik, zutabe anitzeko pentsio-sistema baterako mugimendua ikusten da orain arte zutabe nagusia zuten herrialdeetan: aurrefinantzaketako erretiro-pentsio pribatuek eta zahartzarorako banakako aurreikuspenek garrantzi handiagoa dute erretirorako diru-sarreren konbinazio publiko-pribatuaren barruan. Erreformen azterketak doitzeko aukeren menu mugatua erakusten du, eta neurri zehatzak herrialde bakoitzeko testuinguru instituzional espezifikoetara egokitu behar dira. Azkenik, ondoriozta dezakegu epe luzeko finantza-iraunkortasunean oinarritutako pentsioen erreformek zahartzaroko pobrezia-arriskua areagotu dezaketela eta, beraz, pentsio-erregimenen helburu nagusi bat urra dezaketela.