Zainketa-lanak bizitzari eusten dio eta gizarteak egituratzen ditu, baina desberdintasuna ere adierazten eta erreproduzitzen du. Gizonen eta emakumeen arteko desberdintasuna, baina baita jatorriaren arabera ere, zaintzen dituzten pertsona gehienak emakumeak baitira, eta ez gutxi, migratzaileak.

Desberdintasun hori bizitzan zehar behar eta jasotzen diren laguntzen arteko harremanaren ondorio ere bada. Pertsonok mota, intentsitate eta iraupen desberdineko laguntzak behar ditugu. Eta sektore publikoaren erantzukizuna da eskubide gisa aitortutako laguntzetarako sarbide unibertsala bermatzea, pertsona guztiek beren bizi-proiektua autonomiaz garatu ahal izan dezaten.

Euskadiko zainketa-eredua erabat eraldatzen ari da. Zainketa-lanaren ardura familiei eta, azken finean, emakumeei egozten dien eredu batetik gatoz. Eredu ekonomialari fisikoa da, tradizionala Mediterraneoko herrialdeetan, baina bidegabea eta berdintasuna bermatzen ez duena.

Horregatik, azken bi hamarkadetan urrats sendoa eman dugu zainketen gizarte-antolaketarako eredu baterantz, non erantzukizuna eta lidergoa sektore publikoari dagozkion. Eta zainketak indartzen ari gara (osasunekoak, hezkuntzakoak, sozialak), prestazio eta zerbitzuen zorroak definituz eta zabalduz, legez eskubide subjektibo gisa aitortzen baita horiek eskuratzea.